المعدة بیت کل داء
قال رسول الله(صلی الله علیه وآله وسلم): «المِعدَة بیت کلِّ داءٍ، وَ الحَمِئَة رَاس کلِّ دَواءٍ»
قال رسول الله(صلی الله علیه وآله وسلم):
«المِعدَة بیت کلِّ داءٍ، وَ الحَمِئَة رَاس کلِّ دَواءٍ»
(بحار الانوارار، ج 14و ارکان‌الاسلام،ص108)
پیامبر خدا (صلی الله علیه وآله وسلم)فرمودند:
«معده مرکز و خانه هر دردى است، و پرهیز و اجتناب (از غذاهاى نامناسب و زیاد خوری) اساس و راس هر داروى شفابخش است»
توضیح:
«روزه درمان همه دردها»
همانطور که در علم پزشکى هم به اثبات رسیده است، روزه از نظر بهداشت جسم و سلامت بدن و ابعاد دیگر داراى فواید فراوانى است. براى مثال روزه در سلامت معده و پاکسازى آن از انواع غذاها که موجب انواع بیمارى هاست، اثرات فوق العاده‌اى دارد.
پیامبر خدا (ص) فرمودند:
«المعده بیت کل داء، و الحمئه راس کل دواء»
«معده مرکز و خانه هر دردى است، و پرهیز و اجتناب (از غذاهاى نامناسب و زیاد خوری) اساس و راس هر داروى شفابخش است»
امام على (ع) درمورد فلسفه روزه در نهج البلاغه مى‌فرمایند:
«....و مجاهدة الصیام فی الایام المفروضات، تسکیناً لاطرافهم و تخشیعاً لابصارهم و تذلیلاً لنفوسهم و تخفیفاً لقلو‌بهم و اذهاباً للخیلاء عنهم و لما فی ذلک من تعفیر عتاق الوجوه بالتراب تواضعاً و التصاق کرائم الجوارح بالارض تصاغرا و لحقوق البطون بالمتون من الصیام تذللاً»[1]
«با تلاش برای روزه در ایام واجب، اندام‌هایشان با این کار آرام می‌گیرد و دیده‌ها‌‌شان خاشع و نفس‌‌هاشان خوار می‌گردد و دل‌هاشان سبک می‌شود و خود‌بینی از ایشان به وسیله این عبادت‌ها زدوده می‌گردد و با گذاردن چهره‌های شاداب و با تواضع برخاک و با نهادن مواضع سجده به زمین خود را در مقابل خدا خرد می‌نمایند و با روزه‌داری شکم‌ها به پشت می‌رسند. همانطور که نماز با سجده نمودنش اظهار کوچکی و ذلت به پیشگاه عظیمی را در بر دارد، روزه نیز با رسیدن شکم‌ها به پشت‌ها برای خضوع و ناچیز دانستن خویش می‌باشد، چرا که نماز و روزه فلسفه‌اش سازندگی و تزکیه و تذلل به پیشگاه حضرت حق است»
بالاخره روزه از چیزهائى است که مى‌تواند آدمى را از چنگ شیطان نجات بخشد، و از انواع بیماریهاى ظاهرى و باطنى برهاند، و مخصوصا درس مقاومت و مبارزه را عملا به انسان بیاموزد. مخصوصا روزه است که از امتیازات به خصوص برخوردار است و پاداش آن فقط به خداوند بزرگ واگذار شده است.
- منبع: رمضان از چند نگاه، رضا بیطرفان.
- [1] . نهج‌البلاغه، خطبه 110،ص 798
