شعر روضه امام حسن مجتبی علیه السلام

"اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَبا مُحَمَّد ، یا اِمام َالغَریب ، اَیُّهَا الغَریب وَ ابنُ الغریب ،

اَیُّهَا الکَریم و َابنُ الکَریم ، یا مولانا اَیُّهَا المُجتَبی یابنَ رَسولِ الله"

فکر تواَم و صحن و سرایی که نداری
داغِ حرم و درد بنایی که نداری

لَه لَه زده ام تا بنشینم لب حوض و
فواره ای و آب نمایی که نداری

*آخه حرمت همش خاکِ ... "مثل روز اول محرم ناله بزن ...."*

زَوّار تو حیران که چگونه بنشینند
در گوشۀ تنهاییِ جایی که نداری

کو کهنه رواقی که به قلبم بفشارد؟
هفتاد و دو تا کرب و بلایی که نداری

آنقدر غریبی که نیفتاده کنارت
مشک و علم و دست جدایی که نداری

*ببین داداشت چقدر دورش شلوغِ ، یه طرف کف العباسِ ، یه طرف تل زینبیه است ،

یه طرف خیمه گاهِ*

به جز غمت آقا ، غمی تو سینه نیست
شلوغِ کربلا ، کسی مدینه نیست

زهرا برات گریه میکنه

*هیچ کسی که نباشه مادرت هست ، تازه یه مادر دیگه هم هست ،

دو تا مادر برات گریه می کنند*

زهرا برات گریه میکنه
اُم البنین سینه میزنه

آهای بقیع نرفته ها
وقتِ مدینه رفتنِ ....

نواده های تو حرم دارن ولی
چقدر غریبی ای حسن ابن علی

به لطف و یاریِ آقام امام رضا
می سازیم ما برات یه گنبد طلا