روضه شب دوم محرم میثم مطیعی

بسم الله الرحمن الرحیم

اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ وَ عَلَى الاَْرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِناَّئِکَ عَلَیْکَ مِنّى سَلامُ اللَّهِ اَبَداً ما بَقیتُ وَ بَقِىَ اللَّیْلُ وَ النَّهارُ وَ لاجَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّى لِزِیارَتِکُمْ اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَیْنِ وَ عَلى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَوْلادِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَصْحابِ الْحُسَیْنِ

چه می شود که مرا هم صدا کنی شب دوم

خودت بساط عزا را به پا کنی شب دوم

حسین....

منی که توبه نمودم ز معصیت شب اول

امشب هم توبه کنیم:بالحسین: الهی العفو...به سر بریده ی آقا: الهی العفو...به اون سر مقابل زینب: الهی العفو.....

منی که توبه نمودم ز معصیت شب اول

چه می شود که برایم دعا کنی شب دوم

به دست و پات می افتم فقط به شوق همینکه

مرا ز بند تعلق رها کنی شب دوم

نهیب میزنم امشب فقط به خود که مبادا

گره ز روضه ی سربسته وا کنی شب دوم

شاعر: علیرضا خاکساری

ای حسین........ آقام آقام،حسین.... آقام آقام

برادرم، این سرزمین غم کجاست؟

این بوی سیب که میرسه چه آشناست

چشام سیاهی میره ایهاالغریب

خیره شدی چرا به گودالی عجیب؟

چقدر نگات، شبیه مادره

دلم میگه، منزل آخره

ترسم اینه، بعد داداش حسن

سایه ات از سرم بره

کربلا، مَوْضِعُ کَرْبٍ وَ بَلأ

اِبْنِ اَعْثَم کُوفی در اَلْفُتوح روایت کرده:آقا وقتی منزل عُذَیبِ الهَِجانات رسید نامه ی عبیدالله اومد که: به حسین سخت بگیرید،یه وقت نذارید آب به دستش برسه.میگه:

آقا از خیمه بیرون اومد،همین روضه اگه باشه بسه: خَرَجَ الحُسَینُ علیه السلام و َوُلدُهُ وإخوَتُهُ وأهلُ بَیتِهِ رَحمَةُ اللّه ِ عَلَیهِم بَینَ یَدَیهِ بچه های حسین ایستادند،برادراش،خانواده اش، یارانش. همین یه جمله روضه است فَنَظَرَ إلَیهِم ساعَةً وبَکى. من نمی دونم چرا اینها رو نگاه کرد آقا شروع کرد های های گریه کردن.شاید صورت رقیه رو نگاه کرد،بابا قربون صورتت برم. شاید دستای علمدارش رو نگاه کرد،زینب قربون حجابت برم،زینب زینب. آقا گریه کرد. 

یادگار برادرش رو نگاه کرد گریه کرد.آقا به همه نگاه کرد شروع کرد بلند بلند گریه کردن،همین جا خیلی حرفه بعداً هم چند جای دیگه گریه کرد،یه جای دیگه هم خیلی گریه کرد" فلما رآهُ الحسین علیه السلام مَصْروعاً عَلى شَطِ الفُرات  وَبَکى بُکاءً شدیداًوقتی حسین دید برادر کنار نهر افتاده شروع کردگریه کردن" بچه هاش رو نگاه کرد،برادراش رو نگاه کرد،گریه کرد،دست ها رو بلند کرد: 

اللّهُمَّ إنّا عِترَةُ نَبِیِّکَ مُحَمَّدٍ صلى الله علیه و آله. خدا ما اهلبیت پیغمبریم. وقَد اُخرِجنا وطُرِدنا عَن حَرَمِ جَدِّنا، وتَعَدَّت بَنو اُمَیَّةَ عَلَینا، فَخُذ بِحَقِّنا خدا حق مارو بگیر وَانصُرنا عَلَى القَومِ الکافِرین دعا که تمام شد صاحَ الحُسَینُ علیه السلام فی عَشیرَتِهِ صدا زد حسین حرکت کنید ورَحَلَ مِن مَوضِعِهِ ذلِکَ از عُذَیب الهِجانات بیرون آمدند حَتّى نَزَلَ کَربَلاءَ اقا رسید کربلا ثُمَّ أقبَلَ إلى أصحابِهِ برگشت سمت یارانش یه سئوال کرد أهذِهِ کَربَلاءُ؟ آیا این جا کربلاست؟ فَقالوا: نَعَم. آقا جونم اینجا کربلاست صدا زد اِنزِلوا پیاده بشید 

.مثل فردا هذا مَوضِعُ کَربٍ وبَلاءٍ هاهُنا مُناخُ رِکابِنا، ومَحَطُّ رِحالِنا اینجا بار و بُنه رو زمین میذاریم وسَفکُ دِمائِنا. خون مارو اینجا روی زمین می ریزند فَنَزَلَ القَومُ همه پیاده شدند وحَطُّوا الأَثقالَ ناحِیَةً مِنَ الفُراتِ بار و بنه ها رو در ناحیه ای ازنواحیه ی فرات فرود آوردند...اینجا زینب به آقا خطاب کرد،حالا نوبت امام حسین ِ،می خواد جواب بده:

برادرم، این سرزمین غم کجاست؟

زینب من، اینجا زمین کربلاست

منای قربونیای راه خداست

آروم میگم خودت تا آخرش بخون

اصغرهم اینجا میکشن به خاک و خون

گُر میگیره، یکی یکی خیام ما

سیلی میشه، مرهم درد بچه ها

شام دهم، میای تو قتلگاه

میبینی جسمی سر جدا

میخونی، هذا حسین بالعرا

زینب یه صدای دیگه ام شام دهم میاد:

بُنَیَّ، آبت ندادن اَشقیا

***

خیمه زدیم کنار ساحل فرات

همین روزاست که خون میشه دل فرات

همین روزاست که می برن گهواره رو

همین روزاست که میکشن گوشواره رو

تنها میشی میون کوچه ها

مثل مادرم میشی زینب،کوفی ها تو کچه گیرتون میندازن

امون از این مردم بی حیا

حسین..... وقتی اومد کربلا همه محرم ها همه دور زینب بودند،هر موقع از محمل پیاده میشد، علی اکبر می اومد، عباس ام البنین می اومد، دور و بر بی بی رو می گرفتند،در اوج عزت و احترام، اما بمیرم این روزگار چی به سر این خانم آورد. چرا این حرف رو می زنی؟آخه یه روزی رسید یکی یکی زن و بچه رو سوار کرد،اما یه وقت نگاه کرد دید یه محرمی نداره ، نگاه کرد به اون بدن پاره پاره صدا زد حسین جان:

 محرم زینب ببین نامحرمان گرد منند

من به صورت میزنم اینها همه کف می زنند

حسین......